W przypadku nabycia przez osobę fizyczną w celu niezwiązanym z
działalnością gospodarczą lub zawodową rzeczy ruchomej od
przedsiębiorcy zastosowanie znajduje ustawa z dnia 27 lipca 2002 roku o
szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu
cywilnego.
Zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy jeżeli towar konsumpcyjny jest
niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu
zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba
że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych
kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość
towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności,
a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby
kupującego inny sposób zaspokojenia. Nieodpłatność naprawy i wymiany o
której mowa powyżej oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek
zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów
demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego
zamontowania i uruchomienia.
Z punktu widzenia konsumenta ważne jest, że jeżeli sprzedawca, który
otrzymał od kupującego żądanie określone w art. 8 ust. 1 ustawy i nie
ustosunkował się do niego w terminie 14 dni, to uważa się, że uznał
on je za uzasadnione (art. 8 ust. 3 ustawy). Ponadto jeżeli kupujący, z
powodu niemożliwości lub nadmiernych kosztów nie może żądać naprawy
ani wymiany albo jeżeli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu
żądaniu w odpowiednim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby
kupującego na znaczne niedogodności, ma on prawo domagać się stosownego
obniżenia ceny albo odstąpić od umowy. Od umowy nie może jednak
odstąpić, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest
nieistotna. Przy określaniu odpowiedniego czasu naprawy lub wymiany
uwzględnia się rodzaj towaru i cel jego nabycia.
Możliwość składania opisanych powyżej żądań do sprzedawcy nie jest
nieograniczona w czasie. Kupujący traci bowiem uprawnienia przewidziane
w art. 8 ustawy, jeżeli przed upływem dwóch miesięcy od stwierdzenia
niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową nie zawiadomi o tym
sprzedawcy. Do zachowania terminu wystarczy wysłanie zawiadomienia przed
jego upływem (art. 9 ust.1).
Ponadto, sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z
umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od
wydania tego towaru kupującemu; termin ten biegnie na nowo w razie wymiany
towaru. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest rzecz używana, strony mogą
ten termin skrócić, jednakże nie poniżej jednego roku. Nadto,
roszczenia kupującego o naprawę, wymianę lub odstąpienie przedawniają
się z upływem roku od stwierdzenia przez kupującego niezgodności towaru
konsumpcyjnego z umową; przedawnienie nie może się jednak skończyć
przed upływem terminu dwóch lat. W takim samym terminie wygasa
uprawnienie do odstąpienia od umowy.
Przedstawione dotychczas uprawnienia kupującego wynikają z tzw. rękojmi
konsumenckiej. Jest to zupełnie inna instytucja prawna niż gwarancja, o
której mowa w art. 13 ustawy. Kupujący ma określone uprawnienia
wynikające z gwarancji tylko wtedy, kiedy gwarant przyjmie na siebie
konkretne obowiązki. Ich zakres jest również szczegółowo podany w
gwarancji. Odmienność rękojmi i gwarancji dla kupującego skutkuje tym,
iż może one realizować przysługujące mu z nich uprawnienia
niezależnie, oczywiście jeśli w zakresie gwarancji w ogóle mu one
przysługują.
|