| 
					
						 W przypadku nabycia przez osobę fizyczną w celu niezwiązanym z
 działalnością gospodarczą lub zawodową rzeczy ruchomej od
 przedsiębiorcy zastosowanie znajduje ustawa z dnia 27 lipca 2002 roku o
 szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu
 cywilnego.
  
 Zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy jeżeli towar konsumpcyjny jest
 niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu
 zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba
 że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych
 kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość
 towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności,
 a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby
 kupującego inny sposób zaspokojenia. Nieodpłatność naprawy i wymiany o
 której mowa powyżej oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek
 zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów
 demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego
 zamontowania i uruchomienia. 
 Z punktu widzenia konsumenta ważne jest, że jeżeli sprzedawca, który
 otrzymał od kupującego żądanie określone w art. 8 ust. 1 ustawy i nie
 ustosunkował się do niego w terminie 14 dni, to uważa się, że uznał
 on je za uzasadnione (art. 8 ust. 3 ustawy). Ponadto jeżeli kupujący, z
 powodu niemożliwości lub nadmiernych kosztów nie może żądać naprawy
 ani wymiany albo jeżeli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu
 żądaniu w odpowiednim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby
 kupującego na znaczne niedogodności, ma on prawo domagać się stosownego
 obniżenia ceny albo odstąpić od umowy. Od umowy nie może jednak
 odstąpić, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest
 nieistotna. Przy określaniu odpowiedniego czasu naprawy lub wymiany
 uwzględnia się rodzaj towaru i cel jego nabycia.
 
  Możliwość składania opisanych powyżej żądań do sprzedawcy nie jest
  nieograniczona w czasie.  Kupujący traci bowiem uprawnienia przewidziane
  w art. 8 ustawy, jeżeli przed upływem dwóch miesięcy od stwierdzenia
  niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową nie zawiadomi o tym
  sprzedawcy. Do zachowania terminu wystarczy wysłanie zawiadomienia przed
  jego upływem (art. 9 ust.1).
 
 Ponadto, sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z
 umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od
 wydania tego towaru kupującemu; termin ten biegnie na nowo w razie wymiany
 towaru. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest rzecz używana, strony mogą
 ten termin skrócić, jednakże nie poniżej jednego roku. Nadto,
 roszczenia kupującego o naprawę, wymianę lub odstąpienie przedawniają
 się z upływem roku od stwierdzenia przez kupującego niezgodności towaru
 konsumpcyjnego z umową; przedawnienie nie może się jednak skończyć
 przed upływem terminu dwóch lat. W takim samym terminie wygasa
 uprawnienie do odstąpienia od umowy.
 
 Przedstawione dotychczas uprawnienia kupującego wynikają z tzw. rękojmi
 konsumenckiej. Jest to zupełnie inna instytucja prawna niż gwarancja, o
 której mowa w art. 13 ustawy. Kupujący ma określone uprawnienia
 wynikające z gwarancji tylko wtedy, kiedy gwarant przyjmie na siebie
 konkretne obowiązki. Ich zakres jest również szczegółowo podany w
 gwarancji. Odmienność rękojmi i gwarancji dla kupującego skutkuje tym,
 iż może one realizować przysługujące mu z nich uprawnienia
 niezależnie, oczywiście jeśli w zakresie gwarancji w ogóle mu one
 przysługują. 
					
										
										
										
					
					
  
						
					 |